Հիմա կարծես թե արդեն շատերն են հավատում, որ մարդկությունը կանգնած է Երրորդ համաշխարհայինի նախաշեմին, ու մեծ է հավանականությունը, որ բոլորս կարող ենք հայտնվել միջուկային մղձավանջում և այնտեղից այլևս դուրս չգալ:

Սիրիայի նախագահ Բաշար ալ- Ասադի վարչակարգի տապալման գործում կարևորագույն նշանակություն է ուևեցել այն աջակցությունը, որն Իդլիբում սիրիական խմբավորումներին ցուցաբերել են ԱՄՆ- ը, Թուրքիան և Իսրայելը։

Եթե միջազգային հարաբերությունների արտարժույթը ուժն է, ապա աշխարհագրությունը միջազգային հարաբերությունների առաջնային փաստարկն է, որը ժամանակակից պետությունների միջև պատերազմների ֆորմալ պատճառ կամ թաքնված բացատրություն կարող է հանդիսանալ։

Մենք հո գիտենք չէ՞, որ Թուրքիան Սիրիայում Ռուսաստանի անվտանգությանը և շահերին վերջին շուրջ 2 շաբաթվա ընթացքում լրջագույն հարված հասցրած պետություններից մեկն է, եթե ոչ նրանցից ամենագլխավորը: Ի՞նչ եք կարծում, եթե մենք դա գիտենք, Պուտինը չգիտե՞, Ռուսաստանը չգիտե՞… Իհարկե, գիտե, բայց Ռուսաստանի անվտանգային հրամայականները և աշխարհաքաղաքական շահերը պահանջում են դեռ շարունակել «սիրախաղը», առնվազն չգնալ լավ զինված (այդ թվում՝ արդիական և գերարդիական սպառազինությամբ), թվակազմով ՆԱՏՕ- ում երկրորդ, աշխարհում հինգերորդ բանակն ունեցող Թուրքիայի հետ ռազմական առճակատման: Բայց ես հավատում եմ, որ այդ օրը գալու է…

Այն, որ 2020-ի 44-օրյա պատերազմից կամ ռազմական ակտիվ գործողությունների դադարից հետո նոր ռազմական գործողությունների վտանգը չի չեզոքացվել, մշտապես բարձրաձայնել եմ։ Այն, որ Բաքվի բռնապետն անընդհատ սուր է ճոճում գլխներիս՝ այս կամ այն հարցի լուծումը ստանալու համար, դա էլ է փաստ։ Ժամանակ առ ժամանակ նոր ռազմական գործողությունների վերսկսման վտանգը մեծացել-նվազել է՝ կախված ինչպես մեր վարած քաղաքականությունից, այնպես էլ աշխարհաքաղաքական իրավիճակից։

Ճիվաղ Բայդենի և հայտնի ցեղի ներկայացուցիչ Զելենսկու համար միևնույն է՝ ռուս- ուկրաինական հակամարտությունը կվերածվի Երրորդ համաշխարհային պատերազմի, թե ոչ: Ավելին. նույնիսկ այն տպավորությունն է, թե նրանք հենց միտումնավոր են սադրում Երրորդ համաշխարհային պատերազմ:

Առնվազն վերջին մեկ տարվա ընթացքում Ռուսաստանը ինտենսիվ աշխատանքներ էր տանում բոլոր մակարդակներում Ասադին և Էրդողանին բանակցությունների սեղանին նստեցնելու և հարաբերությունների կարգավորման բանակցություններ սկսելու համար։ Անցած տարի Ռուսաստանը պաշտոնապես առաջարկել էր կարգավորման ճանապարհային քարտեզ, և նույնիսկ հնարավորություն կար Կազանում, ԲՐԻԿՍ-ի գագաթնաժողովի ժամանակ, կազմակերպել նրանց հանդիպումը։

Թե Սիրիայում ինչ և ինչու կատարվեց, առաջիկայում դեռ հանգամանորեն կանդրադառնամ՝ հատուկ ուշադրություն դարձնելով որոշ քաղաքագետների և վերլուծաբանների կողմից Ռուսաստանին և Իրանին հանիրավի մեղադրելու և նրանց վրա, ինչպես ասում են նման դեպքերում, «բոչկա» գլորելու փորձերին:

Երեկ ահաբեկիչների կողմից գրավված Դամասկոս մայրաքաղաք էր այցելել առաջին օտարերկյա պաշտոնյան՝ Թուրքիայի Ազգային հետախուզական կազմակերպության (MİT) տնօրեն Իբրահիմ Քալընը։

Այս անվիճելի ճշմարտությունը, վստահ ենք, գիտակցում են և՛ Իրանը, և՛ Ռուսաստանը, և՛ այլ պետություններ, սակայն Իսրայելը շարունակում է մնալ անպատիժ ինչպես իր միջուկային զենքի շնորհիվ, այնպես էլ պայմանավորված այն հանգամանքով, որ գերտերությունը՝ ԱՄՆ- ը, իր ռազմավարական դաշնակիցն է, հովանավորը, աջակիցը: Իսրայելի անպատժելիությունը պայմանավորված է նաև հսկայաքանակ բնակչություն ունեցող արաբական աշխարհի անմիաբան, միասնական չլինելու հանգամանքով: